فرشته

12 حدیث از پیامبر (ص) در مورد مومن و مسلمان

مسلمان واقعی و کامل کسی است که مسلمانان دیگر از زبان و دست او در امان باشند و مهاجر کسی است که که منهیات خدا را ترک کند.

رابطه مومنین و مسلمانان با یکدیگر همانند رابطه ایست که بین اجزای یک ساختمان برقرار است که بعضی از آنها برخی دیگر را استحکام می بخشد.

مثل سلمانان در محبت و رحمت و مهربانی میانشان مانند یک جسد است که هرگاه عضوی از اعضای آن بدرد آید اعضای دیگر نیز بی قرار و بی آرامش خواهند شد.

مسلمان برادر مسلمان دیگر است ، به او خیانت نمی کند ، به او دروغ نمی گوید ، او را خوار نمی کند ، همه ارزشهای یک مسلمان بر مسلمان دیگر حرام است ، آبرویش ، مالش و خونش ، آگاه باشید که تقوای الهی اینجاست ، کافی است برای هر انسانی آن شرو بدی که برادر مسلمانش را حقیر شمارد.

مومن واقعی بشمار نمی آید یکی از شما تا وقتیکه دوست بدارد برای برادر مسلمانش آنچه را که برای خود دوست می دارد.

حقوق مسلمان بر مسلمان در پنج چیز است : پاسخ سلام او، عیادتش به هنگام بیماری ، رفتن به همراه جنازه اش ، اجابت دعوتش ، دعا به هنگام سرفه کردنش.

نمی پوشاند بنده ای عیوب بنده ای دیگر را مگر آنکه خداوند در روز رستاخیز عیوب او را می پوشاند.

وقتی دو مسلمان به یکدیگر رسیدند و مصاحفه نمودند ، و حمد و ثنای خدا را گفتند و از خدا طلب استغفار نمودند مغفرت خدای تعالی برای هر دو حاصل می شود.

در برابر غم برادر مومنت اظهار شادی مکن ، خداوند او را مورد رحمت قرار می دهد و تو را به آن مبتلا می سازد.

آنچه را برای نفس خود دوست می داری برای دیگران نیز دوست بدار تا مسلمان واقعی شوی.

کسی که نیکوهایش او را شادمان و کارهای بدش او را آزرده کند اومومن است.

هر کس به برادر (مومن) خود بگوید ای کافر بدرستی که یکی ار آن دو نفر به آن کلمه ملتزم و متصف می گردد و به کافر موسوم می شود ، اگر آن مسلمان چنان باشد که کافر است و الا برمی گردد گوینده کلمه کافر.

موضوعات: احادیث درمورد تکبر لینک ثابت

اولین دیدار با شهید نواب

نواب یک سفر آمد مشهد، برای اولین بار نواب را آنجا شناختیم و فکر می کنم که سال ۳۱ یا ۳۲ بود . ما شنیدیم که نواب صفوی و فداییان اسلام آمده اند مشهد و در مهدیه عابدزاده از آنان دعوت کرده بودند . یک جاذبه پنهانی مرا به طرف نواب می کشاند و بسیار علاقه مند شدم که نواب را ببینم . خواستم بروم مهدیه ولی نتوانستم بروم چون مهدیه را بلد نبودم . یک روز خبر دادند که نواب می خواهد بیاید بازدید طلاب مدرسه سلیمان خان که ما هم جزو طلاب آن مدرسه بودیم. ما آن روز مدرسه را آب و جارو و مرتب کردیم . یادم نمی رود که آن روز جزو روزهای فرا موش نشدنی زندگی من بود.

مرحوم نواب آمد . یک عده هم از فداییان اسلام با او بودند که با کلاهشان مشخص می شدند. کلاههای پوستی بلندی سرشان می گذاشتند و با آن مشخص می شدند . اینها هم دور و برش را گرفته بودند و همراه با جمعیتی وارد مدرسه سلیمان خان شدند . راهنماییشان کردیم و آمدند در مدرس مدرسه که جای کوچکی بود نشستند . طلاب مدرسه هم جمع شدند . هوا هم گرم بود . تابستان بود ظاهراً یا پاییز ، درست یادم نیست . آفتاب گرمی بود . ایشان هم شروع به سخنرانی کردند .

سخنرانی نواب در مدرسه سلیمان خان

سخنرانی نواب یک سخنرانی عادی نبود . بلند می شد و می ایستاد و با شعار کوبنده و با شعاری شروع به صحبت می کرد . من محو نواب شده بودم . خودم را از لابلای جمعیت به نزدیکش رسانده و جلوی نواب نشسته بودم . تمام وجودم مجذوب این مرد بود و به سخنانش گوش می دادم و او هم بنا کرد به شاه و به دستگاههای انگلیس و اینها بدگویی کردن . اساس سخنانش این بود که اسلام باید زنده شود . اسلام باید حکومت کند واین کسانی که در راس کار هستند اینها دروغ می گویند . اینها مسلمان نیستند و من برای اولین بار این حرفها را از نوا ب صفوی شنیدم و آنچنان این حرفها درون من نفوذ کرد و جای گرفت که احساس می کردم دلم می خواهد همیشه با نواب باشم . این احساس را واقعا داشتم که دوست دارم همیشه با او باشم .

شربت شهادت

چنان که گفتم آن روز هوا خیلی گرم بود . عده ای که با خود نواب بودند شربت آبلیمو درست کردند و یک ظرف بزرگ ، یک قدحی شربت آبلیمو درست کردند و آوردند که ایشان و هر کس نشسته هست بخورد . یکی از اطرافیان ایشان لیوان دستش گرفته بود وذره ذره از آن شربت به همه می داد و هر کس اطراف نواب بود ( شاید ۱۰۰ نفر آدم آن دوروبرها بودند ) با یک شور و هیجانی به همه شربت می داد . اواخرشربت کم شد ، با قاشق به دهان هر کسی می گذاشتند . وقتی که به من می داد ، گفت : بخور ان شاء ا… هر کس این شربت را بخورد شهید می شود .

نواب در مدرسه سلیمان خان

بعد گفتند که فردا هم نواب به مدرسه نواب می رود . من هم رفتم مدرسه نواب برای اینکه بار دیگر نواب را ببینم . مدرسه نواب مدرسه بزرگی است . برعکس مدرسه سلیمان خان که کوچک است ، مدرسه نواب جا و فضای وسیعی دارد . آن روز همه آن مدرسه را فرش کرده بودند و منتظر نواب بودند . گفتند که از مهدیه راه افتاده اند به این طرف . من راه افتادم و به استقبالش رفتم که هر چه زودتر او را ببینم . یک وقت دیدم از دور دارد می آید . یک نیم دایره ای در پیاده رو درست شده بود که وسط آن نیم دایره نواب قرار گرفته بود و دو طرفش همین طور صف مردمی بود که از پشت سر فشار می آوردند و می خواستند او را ببینند و پشت سرش جمعیت زیادی حرکت می کرد.من هم وارد شدم . باز رفتم نزدیک نواب قرار گرفتم . جذب حرکات او شده بودم . نواب همین طوری که می رفت شعار هم می داد . نه این که خیال کنید همین طور عادی راه می رفت ، یک منبر در راه شروع کرده بود : ما باید اسلام را حاکم کنیم . برادر مسلمان ! برادر غیرتمند ! اسلام باید حکومت کند .از این گونه حرفها و مرتبا در راه با صدای بلند شعار می داد . به افراد کراواتی که می رسید می گفت : این بند را اجانب به گردن ما انداخته اند، برادر بازکن . به کسانی که کلاه شاپو سرشان بود می گفت: این کلاه را اجانب سر ما گذاشته اند برادر بردار . و من دیدم کسانی را که به نواب می رسیدند و در شعاع صدای او و اشاره دست او قرار می گرفتند ، کلاه شاپو را بر می داشتند و مچاله می کردند در جیبشان می گذاشتند . اینقدر سخنش و کلامش نافذ بود. من واقعا به نفوذ نواب در مدت عمرم کمتر کسی را دیده ام . خیلی مرد عجیبی بود یک پارچه حرارت بود ، یک تکه آتش بود.

با همین حالت رسیدیم به مدرسه نواب و وارد مدرسه شدیم . جمعیت زیادی هم پشت سرش آمدند . البته مدرسه پر نشد ، اما حدود مسجد مدرسه جمعیت زیادی جمع شده بودند . باز من رفتم همان جلو نشستم و چهار چشمی نواب را می پاییدم . شروع به سخنرانی کرد . با همه وجودش حرف می زد . یعنی این جور نبود که فقط زبان و سر و دست کار کند ، بلکه زبان و سر و دست و پا و بدن و همه وجودش همینطور حرکت می کرد و حرف می زد و شعار می داد و مطلب می گفت . بعد هم که سخنرانیش تمام شد ظهر شده بود و پیشنهاد کردند که نماز جماعت بخوانیم . قبول کرد و اذان گفتتند . ایستاد جلو و یک نماز جماعت حسابی هم ما پشت سر نواب خواندیم .

خبر شهادت نواب

بعد نواب رفت و دیگر ما بی خبر بودیم و اطلاعی از نواب نداشتیم تا خبر شهادتش به مشهد رسید ، بعد از حدود تقریبا دو سال که از سفر نواب به مشهد می گذشت .خبر شهادتش که رسید ما در مدرسه نواب بودیم یادم هست که یک جمع طلبه آن چنان خشمگین و منقلب به شاه دشنام می دادیم و خشم خودمان را به این صورت اظهار می کردیم و اینجا جای دارد که بگویم مرحوم حاج شیخ هاشم قزوینی روی همان آزادگی و بزرگ دلی که داشت تنها روحانی مشهد بود که در مقابل شهادت نواب عکس العمل نشان داد و آن عکس العمل در درس بود سردرس به یک مناسبت حرف را به نواب صفوی و یارانش برگرداند و انتقاد شدیدی از دستگاه کرد و تاثر شدیدی ابراز کرد و این جمله یادم است که فرمود: وضعیت مملکت ما به جایی رسیده که حالا فرزند پیغمبر را به جرم گفتن حقایق می کشند. این را از محروم حاج شیخ هاشم قزوینی من به یاد دارم هیچ کس دیگر متاسفانه عکس العمل نشان نداد و اظهار نظری نکرد. باید گفت که اولین جرقه های انگیزش انقلاب اسلامی به وسیله نواب در من به وجود آمد و هیچ شکی ندارم که اولین آتش را در دل ما نواب روشن کرد.

موضوعات: احادیث درمورد تکبر لینک ثابت