به محضر خداوند قلب سالم بیاورید
شخصي نقل می‌کرد: مرحوم آیت‌الله‌العظمی اراکي مجلس روضه‌ای داشت. جواني در آن مجلس جلو آمد و عرض کرد: سلام‌علیکم آقا، ( با اهل دل بنشين، با اهل حال نشستن انسان را متحوّل می‌کند. اصلاً خبردار نمی‌شوی ولي با نگاه آنها کارها حل می‌شود) بعد ادامه داد: آقاجان به من يک نصيحت و موعظه‌ای بکنيد.
آقا فرمود: شغلت چيست؟
آن شخص جواب داد: شغلم نجّاري است.
آقا فرمود: برو براي قلبت درب بساز و آن درب را به سوی حقيقت عالم باز کن.
آن جوان هم از اين موعظه زيبا تشکر کرد.
سپس خطيبي بالاي منبر رفت و جمله‌ای گفت که غوغايي بر پا کرد؛ گفت: آقا ما که دل نداريم، قلب نداريم؛ چون گناه آن را ويران کرده است و طوفان نفس آن را به خرابه تبديل کرده است؛ ديگر قلبي نمانده است. اول بايد ساختماني باشد تا براي آن دري ساخته شود، اما قلبي نمانده است. انسان بايد به فکر خودش باشد. قلبي که هر روز شهوت آن را این‌طرف و آن طرف کند، هواي نفس آن را به این‌طرف و آن طرف بکشاند؛ آن قلب ديگر نمی‌تواند مرکز تجلّي حق و توحيد باشد. بايد اين قلب را تطهير کني. لذا قرآن می‌فرماید: به محضر خداوند قلب سالم بياوريد. «بِقَلْبٍ سَلِيمٍ»[1]
قلبي که در آن هوي و شرک است «وَ هُو ساقِط» در محضر خدا سقوط کرده است. بايد آن قلب را با توسل به اهل‌بیت (ع) از سقوط در بياوري.
[1] - سوره صافات آيه 84 و سوره شعراء، آيه 89
|
[جمعه 1395-03-07] [ 10:01:00 ب.ظ ]
|