احادیث در مورد عيادت مریض :حدیث (1) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
عائِدُ المَريضِ يَخوضُ فِى الرَّحمَةِ؛
عيادت كننده از بيمار، در رحمت خدا غوطهور مىشود.
كنزالعمال، ج9، ص95، ح25141
حدیث (2) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
عائِدُ المَريضِ فى مَخرَفَةِ الجَنَّةِ، فَإِذا جَلَسَ عِندَهُ غَمَرَتهُ الرَّحمَةَ؛
عيادت كننده از بيمار، در نخلستان بهشت ميوه مىچيند و هرگاه نزد بيمار بنشيند، رحمت خدا او را فرا مىگيرد.
كنزالعمال، ج9، ص91، ح25127
حدیث (3) امام صادق عليهالسلام :
مَن عادَ مَريضا شَيَّعَهُ سَبعونَ أَلفَ مَلَكٍ يَستَغفِرونَ لَهُ حَتّى يَرجِعَ إِلى مَنزِلِهِ؛
هر كس به عيادت بيمار برود، هفتاد هزار فرشته او را مشايعت مىكنند و برايش آمرزش مىطلبند تا آن گاه كه به منزل خود برگردد.
كافى، ج3، ص120، ح2
حدیث (4) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
إِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقولُ يَومَ القيامَةِ: يَابنَ آدَمَ مَرِضتُ فَلَم تَعُدنى! قالَ: يا رَبِّ كَيفَ أَعودُكَ وَأَنتَ رَبُّ العالَمينَ؟! قالَ: أَما عَلِمتَ أَنَّ عَبدى فُلانا مَرِضَ فَلَم تَعُدهُ؟! أَما عَلِمتَ أَنَّكَ لَو عُدتَهُ لَوَجَدتَنى عِندَهُ؟؛
خداى عزوجل در روز قيامت مىفرمايد: اى پسر آدم! من بيمار شدم اما عيادتم نكردى؟ عرض مىكند: پروردگارا چگونه تو را عيادت كنم حال آنكه تو پروردگار جهانيانى؟ مىفرمايد: مگر ندانستى كه فلان بندهام بيمار شد و عيادتش نكردى، مگر نمىدانستى كه اگر به عيادتش روى، مرا نزد او مىيابى؟
الترغيب والترهيب، ج4، ص317، ح3
حدیث (5) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
خَيرُ العِيادَةِ اَخَفُّها؛
بهترين عيادت، آن است كه سبكتر برگزار شود.
كنزالعمال، ج9، ص94، ح25139
حدیث (6) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
عُد مَن لايَعودُكَ وَأَهدِ مَن لايُهدى لَكَ؛
از كسى كه به عيادت تو نمىآيد عيادت كن و به كسى كه به تو هديه نمىدهد، هديه بده.
كنزالعمال، ج9، ص97، ح25150
حدیث (7) رسول اكرم صلىاللهعليهوآله :
لِلمُسلِمِ عَلَى المُسلِمِ خَمسٌ:… وَيُعَوِّدُهُ إِذا مَرِضَ… ؛
مسلمان بر مسلمان پنج حق دارد… و وقتى بيمار شد عيادتش كند.
نهج الفصاحه، ح2272
حدیث (8) امام صادق عليهالسلام :
مَولى لِجَعفَرِبنِ مُحَمَّدٍ عليهالسلام مَرِضَ بَعضُ مَواليهِ فَخَرَجنا إِلَيهِ نَعودُهُ وَنَحنُ عِدَّةٌ مِن مَوالى جَعفَرٍ فَاستَقبَلَنا جَعفَرٌ عليهالسلام فى بَعضِ الطَّريقِ فَقالَ لَنا أَينَ تُريدونَ؟ فَقُلنا: نُريدُ فُلانا نَعودُهُ فَقالَ لَنا: قِفوا، فَوَقَفنا، فَقالَ: مَعَ أَحَدِ كُم تُفّاحَةٌ أَو سَفَرجَلَةٌ أَو اُترُجَّةٌ أَو لُعقَهٌ مِن طيبٍ أَو قِطعَةٌمِنْعودِبُخورٍ؟ فَقُلنا: مامَعَناشَىْءٌمِنْهذا، فَقالَ: أَما تَعلَمونَ أَنَّ المَريضَ يَستَريحُإِلى كُلِّ مااُدخِلَ بِهِعَلَيهِ؛
يكى از وابستگان امام صادق عليهالسلام گويد: يك نفر از ياران حضرت بيمار شد و ما عدهاى از ياران امام براى عيادت او بيرون رفتيم. در راه با حضرت صادق عليهالسلام روبرو شديم. از ما پرسيدند: كجا مىرويد؟ عرض كرديم به عيادت فلانى مىرويم. فرمودند: بايستيد. ما ايستاديم. حضرت فرمودند: آيا سيبى، بهى، تُرنجى، كمى عطر يا قطعهاى عود با يكى از شما هست؟ عرض كرديم: از اين چيزها با خود نداريم. حضرت فرمودند: مگر نمىدانيد كه بيمار از اين كه چيزى برايش ببرند، آرامش مىيابد.
كافى، ج2، ص346، ح7
حدیث (9) انس :
كانَ رَسولُ اللّه صلى الله عليه و آله اِذا فَقَدَ الرَّجُلَ مِنْ اِخْوانِهِ ثَلاثَةَ اَيّامٍ سَأَلَ عَنْهُ، فَاِنْ كانَ غائِبا، دَعا لَهُ وَ اِنْ كانَ شاهِدا زارَهُ وَ اِنْ كانَ مَريضا عادَهُ؛
رسول اكرم صلى الله عليه و آله هرگاه يكى از اصحاب خود را سه روز نمى ديدند از حال او جويا مى شدند، آنگاه اگر در سفر بود، دعايش مى كردند و اگر در شهر بود به ديدارش و اگر مريض بود، به عيادتش مى رفتند.
مكارم الاخلاق، ص 19
