چهل و هفتمین نامه از بخش نامه های نهج البلاغه،
وصیتی از امیر کلام و بیان را در خود جای داده که در کوتاه ترین عبارات و کمترین جملات،
تمام آنچه را باید در نظر داشت و مواظب بود بیان نموده و برای همیشه ما را پند داده است. بخش اصلی این نامه به شرح زیر است:
«سفارش می کنم شما را؛
1. به ترس از خدا؛
2. و اینکه، به دنیاپرستی روی نگردانید، گرچه به سراغ شما آید؛
3. و بر آنچه از دنیا از دست می دهید اندوهناک مباشید؛
4. حق را بگویید و برای پاداش الهی عمل کنید؛
5. دشمن ستمگر و یاور ستمدیده باشید؛
6. و نظم در امور زندگی؛
7. و ایجاد آشتی در میانتان؛ زیرا من از جدّ شما رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود: اصلاح دادن بین مردم از نماز و روزه یک سال برتر است؛
8 . خدا را! خدا را! درباره یتیمان؛ نکند آنان گاهی سیر و گاه گرسنه بمانند و حقوقشان ضایع گردد؛
9. خدا را! خدا را! درباره همسایگانتان؛ حقوقشان را رعایت کنید که وصیت پیامبر شماست، همواره به خوش رفتاری به همسایگان سفارش می کرد تا آنجا که ما گمان بردیم برای آنان ارثی معین خواهد کرد؛
10. خدا را! خدا را! درباره قرآن، مبادا دیگران در عمل کردن به دستورهایش از شما پیشی گیرند؛
11. خدا را! خدا را! درباره نماز چرا که ستون دین شماست؛
12. خدا را! خدا را! درباره خانه خدا، تا هستید آن را خالی مگذارید؛ زیرا اگر کعبه خلوت شود، مهلت داده نمی شوید؛
13. خدا را! خدا را! درباره جهاد، با اموال و جان ها و زبان های خویش در راه خدا؛
14. بر شما باد به پیوستن با یکدیگر، و بخشش همدیگر، مبادا از هم روی گردانید، و پیوند دوستی را از بین ببرید.
15. امر به معروف و نهی از منکر را ترک نکنید که بدهای شما بر شما مسلط می گردند، آن گاه هر چه خدا را بخوانید جواب ندهد…».[4]
موضوعات: ماه رمضان
لینک ثابت
