فرشته

...

جايگاه انقلاب اسلامي در عصر غيبت(1)

جايگاه انقلاب اسلامي در عصر غيبت از ديدگاه حضرت امام(ره) كجاست؟ به نظر مي رسد امر عظيم غيبت آغاز تجربه اي دشوار و پيچيده اما ضروري براي وارثان راه انبيا و اولياست. گويا اين تجربه گرانسنگ و دشوار را منتظران حقيقي در چهار مرحله طي نموده و آبديده شوند و به لياقت حضور در ظهور قيام قائم آل محمد(ص) نائل آيند:
1- عصر ظهور مقارن غيبت: شيعيان مخلص در اين مرحله به علت دشواري دسترسي به امامين عسگريين سرآغاز هجران و دوري ظاهري از قطب عالم امكان را تجربه كردند.
2- عصر غيبت صغرا: عصر آشنايي با رنج حرمان از غيبت امام و باز بودن تنها راه تماس با امام زمان از طريق نواب اربعه.
3- عصر ديجور غيبت كبري و اذن رجوع مردم به فقيهان عالم و متقي و متعهد و آگاه به زمان و مطيع امر مولا حجت ابن الحسن العسكري روحي فدا. حضرت امام(ره) بارها با تشريح سختي هاي دوران غيبت، روحانيت متعهد را پاسداران حريم اسلام ناب محمدي (ص) و ولايت علوي برشمرده و آنان را به نام سربازان امام زمان در عصر غيبت معرفي نموده اند.
«… علماي متعهد در طول تاريخ اسلام و تشيع مهمترين پايگاه محكم اسلام در برابر حملات و انحرافات و كج روي ها بوده اند. علماي بزرگ اسلام در همه عمر خود تلاش نموده اند تا مسائل حلال و حرام الهي را بدون دخل و تصرف ترويج نمايند. اگر فقهاي عزيز نبودند معلوم نبود امروز چه علومي به عنوان علوم قرآن و اسلام و اهل بيت -عليهم السلام- به خورد توده ها داده بودند…»(1)
و مهم ترين ملاك آشكار تعهد رهبران ديني را همراهي با محرومان و پابرهنگان و دشمني با دشمنان مردم معرفي مي كنند:
«… روحانيت متعهد به خون سرمايه داران زالو صفت تشنه است و هرگز با آنان سرآشتي نداشته نخواهد داشت. آنها با زهد و تقوا و رياضت درس خوانده اند و پس از كسب مقامات علمي و معنوي نيز به همان شيوه زاهدانه با فقر و تهيدستي و عدم تعلق به تجملات دنيا زندگي كرده اند و هرگز زير بار منت و ذلت نرفته اند…»(2)
نقش بي بديل و منحصر بفرد روحانيت متعهد در هدايت نسل ها در عصر غيبت از ديدگاه امام تنها راه مصون گرديدن مردم از لغزش و افتادن به راه هاي انحرافي است:
«… و نكته ديگري كه از باب نهايت ارادت و علاقه ام به جوانان عرض مي كنم اين است كه در مسير ارزش ها و معنويات از وجود روحانيت و علماي متعهد اسلام استفاده كنيد و هيچ گاه و تحت هيچ شرايطي خود را بي نياز از هدايت و همكاري آنان ندانيد. روحانيون مبارز و متعهد به اسلام در طول تاريخ و در سخت ترين شرايط همواره با دلي پر از اميد و قلبي سرشار از عشق و محبت به تعليم و تربيت و هدايت نسلها همت گماشته اند و هميشه پيشتاز و سپر بلاي مردم بوده اند…»(3)
اگر بخواهيم جايگاه اين سربازان امام زمان(عج) را در عصر غيبت كبري بطور خلاصه بازگو كنيم. جمله آخر حكم تاريخي تحريم تنباكوي مرحوم ميرزاي شيرازي(ره) بدرستي جايگاه ولي فقيه در عصر غيبت را بازگو مي نمايد: «امروز استعمال تنباكو بمنزله جنگ با امام زمان است» حضرت امام در تأييد و تجليل امر فوق كه حكم جنگ با امام زمان را اعلام مي كند مي فرمايند:
«… حكم نيم سطري يك مرجع مذهبي مورد علاقه مردم داراي چنان قدرتي است كه دولت انگلستان و دربار قدرتمند قاجار را به زانو درآورد.»(4)
و در راستاي ديدگاه الهي و ولايتي فوق در اولين روزهاي پيروزي انقلاب اسلامي (30/1/1358) اينگونه رهنمود مي دهند:
«… اين من نبودم كه بواسطه من پيروزي را بدست آورديد، خداي تبارك و تعالي در سايه امام زمان- سلام الله عليه- ما را پيروز كرد…»(5)

نويسنده:ابراهيم حاجي محمدزاده

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(1) و (2) صحيفه امام ج 21 ص 274 و 276 (3) صحيفه امام ج 21 ص 17
(4) صحيفه امام ج 16 ص 193 (5) صحيفه امام ج 7 ص

موضوعات: جايگاه انقلاب اسلامي در عصر غيبت(1) لینک ثابت

[شنبه 1395-03-01] [ 07:41:00 ب.ظ ]

ارسال نظر »

موعود در آیین هندو

...

موعود در آیین هندو
ایمان اوشنی

آیین هندو در قدیم دین برهمایی خوانده می‌شد كه به برهما (Brahman)، خدای هندوان ا شاره م ی‌كرد. این آیین، گونه‌ای فرهنگ، آداب و سنن اجتماعی است كه با تهذیب نفس و ریاضت همراه شده و در تمدن و حیات فردی و جمعی مردم هندوستان نقش بزرگی داشته است.

اصول دین هندو عبارت است از: 1- اعتقاد و احترام به كتاب‌های باستانی و سنت‌های دینی بِرَهمَنان، 2- پرستش خدایانی كه به ظهور آن‌ها در دوره‌های قدیم عقیده داشته‌اند، 3- اعتقاد به تناسخ و رعایت مقررات طبقات اجتماعی در معاشرت و ازدواج، 4- احترام به موجودات زنده، مخصوصاً گاو، 5- تقدس لفظ «اُم» (om) به معنای آمین که اسم اعظم الهی به شمار می‌رود.

ادعیه و آیین‌های هندوان در مجموعه‌ای به نام «وداها» (Vedas) به معنای دانش، به زبان سانسكریت گرد آمده است و به آن شروتی (Sruti) یعنی وحی و الهام و علوم مقدّس موروثی لقب می‌دهند. در كتاب مشهور اوپانشاد یا وِدانتا (به معنای پایان وداها)، خدایان سه‌گانه‌ی هندوان این گونه معرفی شده‌اند:[1]

1- برهما (Brahma)، خدای ایجاد كننده،

2- شیوا (Siva)، خدای فانی كننده،

3- ویشنو (Vishnu)، خدای حفظ كننده. جلوه‌های ده‌گانه‌ی این خدا برای مردم در طول تاریخ عبارت است از: ماهی، لاك‌پشت، گراز، موجود نیمه آدم و نیمه شیر، كوتوله، راما (Rama)، رامای تبر به دست، كریشنا (Krishna)، بودا (Buddha) و كالكی (Kalki).

بنابر تفكر هندویی، جهان از چهار دوره‌ی رو به انحطاط تشكیل شده است كه عبارتند از:

1- كریتایوگه (Krita Yuga)،

2- ترتایوگه (Treta)،

3- دواپارایوگه (Dvapara) و

4- كالی‌یوگه (kali).

در آیین هندو، موعود نجات‌بخش موسوم به «كالكی» در پایان آخرین دوره‌ی زمانی از ادوار چهارگانه‌ی جهانی، یعنی «كالی یوگه» ظهور خواهد كرد.

در این دوره كه بنابر باورهای هندویی از نیمه شب بین 17 و 18 ماه فوریه سال 3103 قبل از میلاد مسیح شروع گردیده، و ما اكنون در آن به سر می‌بریم، فساد و تباهی سراسر جهان را فرا می‌گیرد. زندگانی اجتماعی و معنوی به نازل‌ترین حدّ خود نزول میكند و موجبات زوال نهایی را فراهم می‌سازد.[2]

«مردمان این دوره گناهكار، ستیزه‌جو و چون گدایان، بد اقبال بوده و سزاوار اقبالی نمی‌باشند. چیزهای بی‌ارزش را ارج می‌نهند، آزمندانه می‌خورند و در شهرهایی زندگی می‌كنند كه پر از دزدان است.»[3] در پایان چنین دوران سیاهی، آخرین و دهمین تجلی ویشنو، موسوم به كالكی، سوار بر اسبی سفید و به هیأت انسان ظهور خواهد كرد. وی سراسر جهان را سواره و با شمشیری آخته و رخشان در می‌نوردد تا بدی و فساد را نابود كند. با نابود كردن جهان، شرایط برای آفرینشی نو مهیا می‌شود تا در مهایوگای آتی، دیگر بار عدالت و فضیلت ارزش یابد.

[1] . حسین توفیقی، آشنایی با ادیان بزرگ، ص 39 .

[2] . فصل‌نامه‌ی انتظار، ش 15، ص 156، به نقل از ادیان و مكتب‌های فلسفی هند، ج 1، ص 282 .

[3] . اساطیر هند، صص 41 - 125، به نقل از فصل‌نامه‌ی انتظار، ش 15، ص 157 .

موضوعات: موعود در آیین هندو لینک ثابت

[ 07:36:00 ب.ظ ]

1 نظر »

موعود در آیین یهود

...

موعود در آیین یهود
ایمان اوشنی

پیامبر دین یهود ـ یا بنی اسراییل ـ حضرت موسی (علیه السلام) می‌باشد. یهود یكی از سه دین بزرگ توحیدی جهان است و اسم خاص خداوند در این دین «یَهوَه» می‌باشد.

عهد عتیق نامی است كه مسیحیان در مقابل عهد جدید خود به كتاب یهودیان داده‌اند كه البته به هر دو عقیده دارند. عهد عتیق 39 كتاب دارد و از نظر موضوع به سه بخش تقسیم می‌شود:

1- تورات و بخش تاریخی عهد عتیق؛

2- حكمت، مناجات و شعر مانند كتاب ایوب و كتاب مزامیر؛

3- پیش‌گویی‌های انبیا مانند كتاب یونس، كتاب زكریا و كتاب حَبَـقوق؛

كتاب مقدّس یهودیان یعنی تورات در آغاز عهد عتیق قرار دارد و هر بخش آن به نام «سفر» و هر سفر به چند باب و آیاتی چند تقسیم شده است، و تفسیری كه علمای یهود بر آن نوشته‌اند «تلمود» نام دارد.

یهودیان پس از نخستین ویرانی شهر قدس، همواره در انتظار یك رهبر الهی فاتح بوده‌اند كه اقتدار و شكوه قوم خدا را به عصر درخشان داوود و سلیمان برگرداند.

آنان معتقدند نجات دهنده‌ی آخرالزمان، مسیح (ماشِیَح) به معنای مسح شده‌ی خداوند است كه جهان مطلوب و درخشان آینده را می‌سازد.

به اعتقاد همه‌ی یهودیان، نجات‌دهنده (مسیح) انسانی است همانند دیگران؛ اما برخوردار از جلوه و جبروت خدایی. او جهان را با نور خویش كه جلوه‌ای از نور خداست روشن خواهد كرد.

در زبور داوود كه تحت عنوان مزامیر در عهد عتیق آمده، تقریباً در هر بخش از آن، اشاره به ظهور منجی آخرالزمان و نوید پیروزی صالحان بر شریران، و بالأخره تشكیل حكومت واحد جهانی و تبدیل ادیان و مذاهب گوناگون به دینی واحد و جهان شمول دیده می‌شود:

«زیرا كه شریران منقطع خواهند شد و اما منتظران خداوند، وارث زمین خواهند شد. هان بعد از اندك زمانی شریر نخواهد بود، در مكانش تأمل خواهی كرد و اما حلیمان وارث زمین خواهند شد … زیرا كه بازوان شریر شكسته خواهد شد. و اما صالحان را خداوند تأیید می‌كند. خداوند روزهای كاملان را می‌داند و میراث آن‌ها خواهد بود، تا ابدالاباد.»[2]

دورنمایی از جهان نوین و ظهور مسیحا كه در آثار نویسندگان یهودی آمده‌ است، بیان كننده‌ی این معناست كه خداوند متعال در آخرالزمان جهان را دگرگون خواهد فرمود و صالحان و ابرار از ظالمان و اشرار جدا خواهند شد و این روزگار پر از ظلم و جور به پایان خواهد رسید. هر چند این پیروزی در آثار یهود به رهبری مسیح با القابی مانند «فرشته‌ی منتخب داوود» حاصل می‌گردد.[3]

در كتاب حبقوق نبی نیز از دیگر بخش‌های مجموعه‌ی عهد عتیق آمده است:

«اگر چه تأخیر نماید، برایش منتظر باش، زیرا كه البته خواهد آمد و درنگ نخواهد كرد … بلكه جمیع امت‌ها را نزد خود جمع می‌كند و تمامی قوم‌ها را برای خویشتن فراهم می‌آورد.»[4]

شور و التهاب انتظار موعود در تاریخ پر نشیب و فراز یهودیت موج می‌زند. یهودیان در طول تاریخ، هر گونه خواری و شكنجه را به این امید بر خود هموار كرده‌اند كه روزی مسیحا بیاید و آنان را از گرداب ذلت و درد و رنج برهاند و فرمانروای جهان گرداند. در عصر ما هم که یهودیان صهیونیست به پا خاسته و با اشغال فلسطین، در صدد برآمده‌اند حقارت همیشگی قوم یهود را برافكنند، چیزی از تب و تاب انتظار موعود كاسته نشده است. درست است كه اقلیتی ناچیز از یهودیان بر اثر دلبستگی شدید به امیدهای قدیم، تشكیل دولتی صهیونیستی را مخالف آرمان مسیحایی شمرده و پیوسته با آن مخالفت كرده‌اند، ولی اكثر یهودیان آن را با جان و دل پذیرفته و آن را ره‌گشای عصر مسیحا دانسته‌اند. هم اكنون صهیونیست‌های اشغال‌گر فلسطین، علاوه بر دعاهای مسیحایی روزانه، در پایان مراسم سالگرد بنیانگذاری رژیم اسراییل غاصی، پس از دمیدن در شیپور عبادت، این گونه دعا می‌كنند:

«اراده‌ی خداوند، خدای ما چنین باد كه به لطف او شاهد سپیده‌دم آزادی باشیم و نفخ صور مسیحا گوش ما را نوازش دهد.»[5]

[1] . ادیان زنده‌ی جهان، ص 245 .

[2] . مزامیر، مزمور 37، آیه‌های 9-18، به نقل از محمد خادمی شیرازی، یاد مهدی (علیه السلام)، ص46 .

[3] . تاریخ ادیان، ترجمه‌ی علی اصغر حكمت، ص365 .

[4] . حبقوق نبی، فصل 2، آیه‌های 3-5، به نقل از علی اکبر مهدی‌پور، او خواهد آمد، ص122 .

[5] . حسین توفیقی، آشنایی با ادیان بزرگ، ص 102 .

موضوعات: موعود در آیین یهود لینک ثابت

[ 07:35:00 ب.ظ ]

ارسال نظر »