امام حسين (ع) و ياران او
امام حسين (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا
آمد. رسول خدا (ع) نام اين فرزند زهرا (س) را حسين نهاد وي مورد علاقه شديد
پيامبر خدا(ص) بود و آن حضرت دربارة او فرمود: «حسين مني و انا من
حسين….» و در آغوش پيامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود در
دوران پدرش علي بن ابي طالب (ع) نيز از موقعيت والايي برخوردار بود، علم،
بخشش، بزرگواري، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگيري از بينوايان، عفو و حلم و
…. از صفات برجسته اين حجت الهي بود. در دوران خلافت پدرش در كنار آن
حضرت بود و در سه جنگ «جمل»، «صفين» و «نهروان» شركت داشت.پس از شهادت پدرش
كه امامت به حسن بن علي (ع) رسيد همچون سربازي مطيع رهبر و مولاي خويش و
همراه برادر بود پس از انعقاد پيمان صلح (صلح امام حسن (ع) با معاويه حاكم
شام) با برادرش و بقيه اهل بيت (ع) از كوفه به مدينه آمدند. با شهادت امام
مجتبي (ع) در سال ۴۹ يا ۵۰ هجري (كه به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قيس
الكندي مسموم شد و پس از چهل روز به شهادت رسيد. معاويه با توطئه به ازدواج
درآوردن يزيد با جعده اين كار را تدارك ديد). بار امامت به دوش سيدالشهدا
قرار گرفت. در آن دوران ده ساله كه معاويه بر حكومت مسلط بود، امام حسين
(ع) همواره يكي از معترضين سرسخت نسبت به سياستهاي معاويه و دستگيريها و
قتلهاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد از رويه معاويه در كشتن حجربن
عدي و يارانش و عمروبن حمق خزاعي كه از وفاداران به علي (ع) بودند و اعمال
ناپسند ديگر او نوشت. در عين حال حسين بن علي (ع) يكي از محورهاي وحدت شيعه
و از چهره هاي برجسته و شاخصي بود كه مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه
اموي (حكومتي كه از سال ۴۱ هجري با معاويه اولين خليفه اموي شروع مي شود و
تا سال ۱۳۲ هجري ادامه مي يابد) از نفوذ شخصيت او بيم داشت با مرگ معاويه
در سال ۶۰ هجري يزيد به والي مدينه نوشت كه از امام حسين (ع) به نفع او
بيعت بگيرد اما سيدالشهداء كه فساد يزيد و بي لياقتي او را مي دانست، از
بيعت امتناع كرد و براي نجات اسلام از بليه سلطه يزيد كه به زوال و محو دين
مي انجاميد، راه مبارزه را پيش گرفت از مدينه به مكه هجرت كرد و در پي
نامه نگاريهاي كوفيان و شيعيان عراق با آن حضرت و دعوت براي آمدن به كوفه
آن امام ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و نامه هايي براي شيعيان كوفه و بصره
نوشت و با دريافت پاسخ كوفيان در بيعتشان با مسلم بن عقيل در روز هشتم
ذيحجه سال ۶۰ هجري از مكه به سوي عراق حركت كرد.
پيمان شكني كوفيان و شهادت مسلم بن عقيل، اوضاع عراق را
نامطلوب ساخت و سيدالشهدا كه همراه خانواده، فرزندان و ياران به سوي كوفه
مي رفت، پيش از رسيدن به كوفه در سرزمين «كربلا» در محاصره سپاه كوفه قرار
گرفت. تسليم نيروهاي يزيد نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمين،
مظلومانه و تشنه كام، همراه اصحابش به شهادت رسيد. از آن پس كربلا كانون
الهام و عاشورا سرچشمه قيام و آزادگي شد و كشته شدن وي سبب زنده شدن اسلام و
بيدار شدن وجدانهاي خفته گرديد. (۱)
خون او تفسيراين اسرار كرد ملت خوابيده را بيدار كرد(۲)
ـ اصحاب شهادت طلب و با وفاي سيدالشهداء(ع)
نمونه بارز آگاهي، ايمان، شجاعت و فداكاري بودند …. آنان كه در ركاب
سيدالشهداء به فيض شهادت رسيدند جمعي از بني هاشم بودند. جمعي از مدينه با
آن حضرت آمده بودند، برخي در مكه در طول راه به وي پيوستند. برخي هم از
كوفه توانستند به جمع آن حماسه سازان شهيد بپيوندند. كساني هم در راه نهضت
حسيني، پيش از عاشورا شهيد شدند،كه آنان نيز جزء اصحاب او به شمار مي
آيند. (چون مسلم بن عقيل و قيس بن مسهر صيداوي و …) (۳)
ـ مدت قيام امام حسين (ع) از روز امتناع از بيعت با يزيد تا
روز عاشورا ۱۷۵ روز طول كشيد (۱۲ روز در مدينه، ۴ ماه ۱۰ روز در مكه، ۲۳
روز در بين راه مكه تا كربلا و ۸ روز در كربلا از ۲ تا ۱۰ محرم) (۴)
۱-(فرهنگ عاشورا/ جواد محدثي/ ص ۱۴۷٫ ۱۴۸)
۲-علامه اقبال لاهوري
۳- (پيام آور عاشورا/ مهاجراني/ ص ۱۱)
۴- (فرهنگ عاشورا/ جواد محدثي/ ص ۳۲)
|
[سه شنبه 1395-07-13] [ 05:15:00 ب.ظ ]
|